Yeah! Vandaag is mijn verjaardag. Zevenenveertig ben ik nu. Hoewel ik in vorige jaren best een beetje kon zeuren over mijn oplopende leeftijd (en het feit dat je dat ook steeds meer kan zien), bekijk ik dit jaar mijn verjaardag met heel andere ogen.
Vorige week kreeg ik het verschrikkelijke nieuws dat de lieve vrouw van een vriend ongeneeslijk ziek is. Ze gaat verschrikkelijk snel achteruit, maar is zo dapper. Het is waarschijnlijk een cliché, maar als juist op zo'n moment je verjaardag valt dan ben je blij dat je ouder màg worden.
Hoe erg is dat ouder worden nu eigenlijk? Oké, het ziet er allemaal niet meer zo fris en fruitig uit als toen ik twintig was. Maar eerlijk gezegd kon daar ik op mijn twintigste helemaal niet zo van genieten. Soms bekijk ik de foto's uit die tijd kijk en zie ik de gladde huid, de lange haren en hoe mooi ik er toen uitzag. Dan realiseer ik me dat ik daar toen helemaal niet van genoot. Ik was juist superkritisch op mezelf en zag juist de punten die niet zo waren als ik het me wenste. Dat kon dan het beeld over mezelf behoorlijk (negatief) bepalen. Hoe jammer is dat, achteraf gezien...
Nu ben ik dus 47. Sara staat al te wachten, maar vandaag vind ik dat helemaal oké. Ik ben gelukkig gezond. Ik zit goed in mijn vel (al wordt dat dan wat slapper), vooral omdat ik kan genieten van de dingen die er zijn. Ik kan de dingen doen die ik leuk vind, heb de leukste partner van de wereld, de liefste vrienden die er te vinden zijn en de allerschattigste honden en een kat. Natuurlijk zijn er dingen die niet lekker lopen, absoluut, maar misschien is ouder worden wel leren kijken naar wat er wèl is.
Dus lieve Sara... kom maar op. Ik kan je hebben.
Foto: Pinterest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten